İçinizde biriken, anlatamadığınız kelimelere dökemediğiniz bir şeyler olur mu hiç? Günlük hayata ilişkin bir sıkıntım yok. Ne aile anlamında ne birey anlamında kafama takacağım bir şey yok. Sıkıntı içinde yeni bir şeyler de aramıyorum. Bir kadına dair bir sevgi de aramıyorum. Olduğum şeyden, bulunduğum yerden kim olduğumdan, günlük yaşamımdan memnunum. Maddi anlamda tek düşündüğüm şey projeksiyon alayım mı almayayım mı gibi üfürükten bir şey... Peki içimdeki bu şey ne? Kafamdan kelimeleri silen gözlerimi buğulandıran ama kelimelere dökemediğim için kalbimi sızlatan bu şey de ne? Bazen üşümek istiyorum. Pencereyi açıyorum.Titremek istiyorum.Sanırım bedenimin ihanetine bir cevap vermek istiyorum.
Neden böyle oldu ki? Bazen hesap tutuyorum. Anlayamadığım, karışında ezildiğim şeye... En büyük sıkıntıların ardından "Bu hayat güzel bir hayat" demeyi öğrendim. Bunu ne bir pişmanlıkla, ne kendimden daha kötülerini düşünerek , ne üzerinde derin felsefi sorgulamalar yaparak, ne de kinayeli bir şekilde söyledim... Hissederek, gerçekten inanarak söyledim. Söylüyorum. "Her nefs ölümü taadacaktır" denmiş. Ama "ölecektir" denmemiş... Çok ince bir olay. tam bilmiyorum ama belki de bunun üstüne İmam-ı Gazali irademizin ölmeyeceğini söylemiştir. Bu ne korku verici bir gerçektir.
İntihara meyilli depresif bir insan asla olmadım ama harbiden merak ediyorum bizi intihar etmemkten alıkoyan ne diye? Nereden geliyor bu varolma arzusu? "Şu an ki düşünen Mustafa yok mu olacak?" diye sorduğuöu hatırlıyorum. İşte o zaman iradenin ölmeyeceği cevabını almıştım. Eğer şu an ki düşünen Mustafa yok olacak olsaydı tüm her şey anlamını yitirecekti. Bizi yaşama bağladığını düşündüğümüz her şey yok olacak... Ve biz hala varolma arzusu içinde çırpınıyoruz... Benim Allah inancımın kuvvetli olmasının en temel sebebi burda yatıyor. Böylesine karmaşık bir varlık ancak Allah tarafından yaratılabilirdi. Kendimden başka bir delile ihtiyaç duymuyorum Allah'ın varlığına dair.8/3/2007
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder