Burada askerken şehit haberleri çok daha farklı geliyor herkese… Televizyonun başında 15 gün içinde şehit olan koskoca 2 timi izlerken herkes derin bir mahcubiyet hissediyor… Utanıyoruz izlerken. Orada öylece Televizyonun başında o şehit haberlerini izlemekten utanıyoruz. Kimisi “bizi de göndersinler” diyor ama çoğunluk sükunet içinde. Kimse siyasete girmek bile istemiyor. Haberleri izlerken sandalyelerde oturuşlar bile değişiyor. Ayaklar uzatılmıyor, sandalyeye yayılınmıyor… Herkes utanıyor “rahat” olmaktan… Saygı böyle bir şey olmalı. Asalet böyle bir şey olmalı… Birileri senin için ölüyorlar ve senin bunun karşılığında verebileceğin hiçbir şey yok. Hiçbir şey onların şahadetinin yerini ikame edemez. Edeceğin bilgece ya da kutsal sözlerin hiçbir ehemmiyeti yok bu ölümler karşısında. Verilebilecek en değerli şeylerini veriyorlar… İnsan kendisini aciz ve anlamsız hissediyor. Yarasız bir madde gibisin… Senin için birileri ölüyor sen bunları televizyondan izliyorsun. Ağlamaya bile hakkımın olmadığını düşünüyorum. Ağlamak rahatlatacak çünkü… Rahatlamaya hakkım yok!
İdeolojik çıkarımlar mı yapacaksın? Sistemi mi eleştireceksin? Hükümete mi lanet edeceksin? Ne anlamı var? Nereye varacaksın? Sen ölemedin arkadaş! Onlar öldü... Senin için öldü. Ve senin onlara bunun karşılığında verebilecek hiçbir şeyin yok. Hadi hayat üzerine ahkam kessene… Nasıl yaşanması gerektiğinden bahsetsene… Her şey silindi değil mi? Birileri sana nasıl ölünmesi gerektiğini hatırlatınca her şey silindi değil mi?
Değerler… Vatan… Millet… Biz… Birey olarak ne kadar yalnız ne kadar zavallı olduğumuzu unutturan değerler... Kendi içinde girdiğin kısır döngüden seni çıkartan şeyler…
Bu bir duygu patlaması mıdır? Gaza gelmişlik midir? Tanımlamalar umurumda değil! Eğer bu duygular bir yanılsamaysa “gerçek” denilen şeylere lanet olsun!
Buraya kadar olan kısmı şehitleri öğrendiğimiz ilk gün yazdım. Üzerinden 1 hafta bile geçmeden düşündüğümde her şeyin yavaş yavaş etkisini yitirdiğini görüyorum. Vatanı uğruna, bir milletin şerefi uğruna Çanakkale’de ölen binlerce insan nasıl tarihten bir yaprak olduysa Bu şehitler de aynı kaderi paylaşacak. Geriye ne kalacak? Onlar için her şey güzel… Onlar ölünebilecek en iyi şekilde öldüler. Bize kalansa nasıl yaşanması konusunda kendi kuyruğumuzu kovalamak… Selam olsun… 27/10/2007
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder