Kendimi bıraktım rüzgara az önce.Ne güzel bir duygu doğa ile bir olduğunu farzetmek ve etimin kemiğimin rüzgarla birlikte yok olduğunu, ona karıştığını düşünmek... Çözümleri biliyorum ama bunca şeyden sonra farkettim ki benim dert dediklerim dert değilmiş, çözüm dediklerimse sadece bir kaçışmış.Bu hayat güzel bir hayat... Bunu hep böyle anlarda hissettim. Güldüğüm ve eğlendiğim zamanlarda değil. Gerçek güzelliğin gönlüme yansımalarını bu anlarda sezdim. Beyinim her ne kadar böyle anlarda kendince gerekçeler üretse de bunların yetersizliklerini ve anlamsızlıklarını defalarca yaşadım. Sürekli bir ürperti... Sırtımdan bacaklarıma doğru inen... Kalbimse çok garip ve mahzun.
Bu anlar zor da olsa gerçekten yaşadığım anlardır. 18/7/2007
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder