Bir süredir blog sitemde kendi kendime öylesine yazı yazmadığımı farkettim. Bunun olası sebeblerinin en başında Beni buna sevkedecek tesirlerden uzaklaşmış olmam geliyor. Cicili bicili yazıları, hayat üzerine ahkam kesenleri hiç dikkate almaz olmuşum...Kendi yanlışlarım ve anlamsızlıklarım kadar insanların saçmalıklarından da nemalanıyorum ben sanırım. Yalnızlıktan, hüzünden, acıdan bahsediyorlar sürekli... O kadar farklı noktalardayız ki bu insanlarla, ne onların yalnızlık kavramı benimkisi ile uyuşuyor ne hüzün tanımları ne de acı...Yani burda hemen klasik "herkes farklı ve özel doğal olarak da farklı olacak" türünden bir saptama içine girebilirsiniz. Ama konu o değil. Belli kişilerin belli tanımlamalarından bahsetmiyorum. Hep söylediğim gibi kişilerle işim olmaz benim. Umursamam. Benim işim düşüncelerle ve algı biçimleriyle. Bir çoğunun yalnızlık, acı ve hüzün tanımlamaları birbiriyle örtüşüyor. Birisi pilav üstü döner misali melankolik bir resim üstü yazı ile "ya bak böyle işte. Ne kadar acınası ve zavallı durumdayız. Gel beni kurtar " diyor. Diğerleri de "evet evet biz de öyleyiz" diye ağlıyor. Artık öylesine öğrendim ki bu insanlardan nasıl yaşanmaması gerektiğini ve nasıl algılanmaması gerektiğini, en güzel cümlelerinde bile bir yanlış görüyorum. Uymuyor kardeşim işte. Uymuyor. Sana uymuyor o cümle. Sen olmak istediğinden bahsediyorsun, olduğundan değil. Senin olmak istediğin seni tanımlamıyor. Senin aczini ve ezildiğin noktayı gösteriyor. İnsanların yaptığı şeyin adı his paylaşımı falan değil.Bu insanları ben kafamda çamurun,pisliğin içine batmış, kendi halini görmemek için gökyüzüne kafasını çevirmiş yıldızlara nağme okur bir biçimde canlandırıyorum.Aynı çamurun içinde bir başkaları daha geliyor ikisi de birbirine bile bakmadan(Çünkü pisilği görecekler) kafalarını gökyüzüne çevirip aynı yıldızlara nağme okumaya devam ediyorlar.Her şeyin sonu geldiğinde, belki yıldızlar karardığında, bir el gelecek, ışıkları yakacak ve soracak... "Neden kendinize bunu yaptınız?" 13/1/2008
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder