Söylenecek çok şey var, varılacak bir yer yok!..

Bu hayatta kayda değer bir şey görmüyorum. Ölmemek için de bir sebep yok. Ama yaşamak zorundayız. Ölmeye cesareti olammaktan falan değil, sadece için için buna engel olan bir şeyler olduğundan... Yaşayıp içimizdeki güzellikleri ve huzuru dışarı yansıtamadan acı çekmeye devam edeceğiz. Zaman zaman boşluk kaplasa da içimizi, zaman zaman mutlu olsak da özünde bu hayat çok acı. Kendimi bıraktığım ve dinlediğim her anda bu hayata ait olmadığımı anlıyorum. Tüm zevk ve mutluluk hülyaları bomboş. Bomboş bir hayatın içini doldurmaya çalışmaktan da bıktım. Ama yapacak bir şey yok.Yani bunları söylüyorum ama hala şen şakrak yaşamaya devam ediyom. Olay ne biliyor musunuz ne kadar neşeli ve şen olsam da şu an hissettiğim şeyi yansıtacak bir yer bulamıyorum. Bunu ne sevgili ne de aile anlayabilir. Her insanda var aslında.Ama öylesine görmezden geliyorlar ki bunları ve öylesine kendilerini anlamsızlıklara bırakıyorlar ki kendi söyledikleri yalana kendileri de inanıyor.Bu iyi bir şey aslında.Herkes bu hisleri anlamlandırmaya ve yaşamaya çalışsaydı bu hayat devam edemezdi. Peki ne yapacağım? Nasıl yaşayacağım? Aşka ve kendini bir insana adamaya inanmıyorum. Ben bilenlerin de tarihte nasıl yaşadığını biliyorum. En azından.. neyse. Söylenecek çok şey var, varılacak bir yer yok!..10/8/2007