Televizyonda yeniden Big Bang Theory, House Md izlemek bana iyi geldi. Bunca sığ iletişimin varolduğu günlük hayatın içinden çıkıp, daha seviyeli ve kaliteli diyalogların olduğu anları yaşamamı sağladı. Çok da bilinçli olmadan verdiğim günlük hayatın içinde kaybolma kararı sanırım beni iyi yerlere götürmüyor. Hani öyle çok da eski değil, 1-2 sene falan öncesi olsa da kaliteli bir kitabı okumanın, kaliteli diyalogları olan dizileri izlemenin tadına tekrar varmak daha iyi hissettirdi.
Bilemiyorum kendimi ne düşme hattına ne de üst sıralara yakın olmayan Anadolu takımları gibi görüyorum. Farkındalık artınca, hayatı daha güçlü ve daha anlamlı şekilde yaşama çabası arttıkça eksikliklerimi görüyor, yetersizlik hissediyor, şampiyonluk stresi yaşıyor gibi oluyorum. Günlük hayatın içinde günde 150 çeşit kelime kullanarak kaybolduğumda ise potansiyelini gerçekleştirmemiş olmanın verdiği "daha fazlası olmalı" hissi rahatsız ediyor.
Ne strese geliyorum ne de bu saatten sonra aşırı yüzeysel olabiliyorum.
Bu arada aklından geçenleri yapabilecek imkanlara sahip olmanın her zaman iyi bir şey olmadığını farkettim. Özellikle de onları yapsan da müdahale etmek istediğin asıl şeyin değişmeyeceğini biliyorsan... Aksi durumda en azından imkansızlıktan şikayet edebilir gerçekleşmemiş şeylerin hayali ile kendini avutabilirdin.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder