Anlamak

Anlayamadık ya bütün olup biteni bu yüzden sürekli daha fazlasını istiyoruz. Hani öyle bir an durup şu an ne yaşıyorum ne hissediyorum diye soramıyoruz. Kalamıyoruz o anda. Geçmişi sorguluyoruz yada. Neydi yaşanan? Ne hissetmiştim? Sonra daha da ileri giderek ne hissetmeliydim diyorum. Mutluyken daha da uzatmalıydım o anı. Acaba farkında mıydım mutluluğun ve huzurun? Anlamsızlığın ve rutinin içinde mi kaybolmam gerekiyordu anlamak için?

Anlamak... 

Belki de sadece şu anın anlamsızlığından kaçmak için geçmiş yaşamları yüceltiyorumdur. Ortaokul dönemim Denizli'de geçti. Evden bakkala yürüdüğüm bir resim geliyor zaman zaman aklıma. Gerçek miydi, yoksa gördüğüm güçlü rüyalardan birisi mi bilemiyorum. Mutlu yada huzurlu değildim. Mutsuz yada huzursuz değildim. Sadece yürüyordum bakkala doğru. Boş muydu sokaklar yada herkesin beni bir şekilde izlediğini kafamda kurduğum bir durum muydu hatırlamıyorum. Sadece yürüyorum evden bakkala doğru. Evden çok uzak değilim. Bakkala da yakın değilim. Böyle resimler var aklımda. Üniversiteden var. ilkokula bile başlamadığım zamanların öncesinden var. Belki de gerçekten varolduğum anlardır bunlar diyorum. Hiçbir kritik veya çarpıcı önemi olmayan sadece zaman zaman aklıma gelen anlar. Bir döngü halinde yaşıyorum kafamda bazen bu anları. Çoğunlukla hafif uykulu olduğum zamanlarda. Neydi o anlarda yaşanan? Neden 38 yaşımda dahi aklıma geliyor? Neden bana bir ürperti ile birlikte huzur veriyor o anları düşünmek? Bilemiyorum...

Benim hissettiğim şekilde huzuru hissediyor mu diğer insanlar merak ediyorum? Yokolabiliyorlar mı o duygu ile birlikte o an için? Nedenini ve nasılını bile anlamadan...   Tamamen kontrol dışı şekilde...