Kaybettikçe

Kaybettikçe oluyor insan... Acıdan, hüzünden, boşluktan titredikçe varoluyor. Hüznün verdiği, başka bir şeyde yokolma hissinin yerini başka bir şey tutmuyor. Hiç bir mutluluk kalıcı ve etkili değil bu kadar. Tüm bu curcuna tüm bu maddi hayat küçük mutlulukların içerisinde hissedilecek bu his için var sanki.Bir sebep arıyorum sanki hep.Bu hissi yakalayabileceğim bir sebep. Bir şeyler kaybetmeliyim... daha da iyisi kaybetmeye yaklaşmalıyım... Kaybetme ihtimalini düşünemeliyim. Bunun verdiği hissi takip etmeliyim. Ve sormalıyım kendime "madem bu kadar çözdün bu hayatı hadi engellesene kaybetmenin vereceği acı-öfke-hüzün her neyse o hissi" Sahip olsana hissettiklerine. 

Veda

Hep bir veda havası va içimde. Hep bir vazgeçme bırakıp gitme arzusu.Değerim bilinsin diye değil asla. Aksine unutulmak istiyorum için için. Dalıp gittiğim anlarda ailemle veda konuşması yapıyorum.Güzel yaşadık bozmayalım diyorum.Sevemediysek nefret etmeyelim.Birlikte geçen anlara saygı duyalım.Paylaşılan acılara birlikte atılan kahkahalara...Daldığım anlarda odamda kimse olmuyor.Sanki tüm dünya bu odadan ve benden ibaret.Sanki tarih diye bir şey olmamış.Sanki gelecek yok.Bir his bulutu içinde dalgalanıyorum.Sanki sadece Allah var ama O  da benden uzak.Acı çekmiyorum asla.Müthiş bir sükunet ve huzur içindeyim.Yapayalnız yaşadığım bu anlarda tüm şarkılar bana söyleniyor.