Ben bu hayata dair yıllarca okudum, düşündüm, yazdım. Düşüncelerim, çıkarımlarım muhteşem ya da tartışmaz en doğru falan değildi. Sadece günlük hayatın içinde kendimle kaldığım her anda önemsediğim şeylerdi. Bunları düşündükçe anlam kazandım. Hissettiklerimi kelimelere aktarabildiğimce varoldum bu hayatta... İnsanların çok büyük çoğunluğuyla anlaşamadığımız nokta burası. Ben evlenmediğim için yalnız kaldığım için bir anlamda benim için üzülmeleri...Ben 39 yaşıma kadar hemen her gün kafamda hayata dair cümleler uçuşurken çok büyük ihtimalle bunları umursamayacak biri ile aynı evde yaşamak bana ve o kişiye nasıl daha iyi gelebilir ki? Düşünsene bir filmde duyduğum bir cümle üzerine dakikalarca düşünürken karşındaki insan "beni iş yerinde neden aramadın? Annemler haftaya bize gelsin mi? Ne oldu sustun?" ekseninde yaşıyor hayatı? Ne ben onun önemsediği şeyleri önemseyeceğim. Ne de o benim önemsediğim şeyleri...14 yıldır yalnız yaşıyorum. Eve her geldiğimde o sessizlik içinde derin bir huzur bulmadığım tek bir gün dahi olmadı. Telefonumu kapatabiliyorum. Kapı çalsa umursamadan yerimden bile kalkmayabiliyorum. Akşam 6 ile 8 arası uyuyup gece 5e kadar oturabiliyorum. Özgürlük JJR'ın da dediği gibi "her istediğini yapmak değil. İstemediklerini yapmamak." Ben istemediğim şeyleri yapmıyorum.
İstemekten yoruldum. Seçeneklerim olmasından yoruldum. Bu hayatın tepeden bir bakış açısıyla ne kadar da anlamsız ve geçici olduğunu bilerek, bu biliş üzerine saçma sapan istekler ve seçenekler yüzünden huzursuz ve mutsuz olmaktan kendini alıkoyamıyor olmak beni hiç de iyi hissettirmiyor. Hissettiklerim, anladıklarım, bildiklerim ve en nihayetinde yaşadıklarım bir türlü aynı düzlemde buluşmuyor. Yoruldum ve sıkıldım açıkçası.
