Kaybettikçe oluyor insan... Acıdan, hüzünden, boşluktan titredikçe varoluyor. Hüznün verdiği, başka bir şeyde yokolma hissinin yerini başka bir şey tutmuyor. Hiç bir mutluluk kalıcı ve etkili değil bu kadar. Tüm bu curcuna tüm bu maddi hayat küçük mutlulukların içerisinde hissedilecek bu his için var sanki.Bir sebep arıyorum sanki hep.Bu hissi yakalayabileceğim bir sebep. Bir şeyler kaybetmeliyim... daha da iyisi kaybetmeye yaklaşmalıyım... Kaybetme ihtimalini düşünemeliyim. Bunun verdiği hissi takip etmeliyim. Ve sormalıyım kendime "madem bu kadar çözdün bu hayatı hadi engellesene kaybetmenin vereceği acı-öfke-hüzün her neyse o hissi" Sahip olsana hissettiklerine.
